Een week vol contrast...

Lieve allemaal!

Vorige week weinig tijd gehad om de geplaatste foto's te voorzien van commentaar. Nu jullie deze plaatjes op jullie in hebben kunnen laten werken een korte beschrijving van de dag met WAMATA, en natuurlijk van de rest van de week!

WAMATA is een organisatie die zich inzet voor mensen getroffen door HIV/AIDS. Met behulp van sponsors proberen ze families getroffen door deze ziekte zo goed mogelijk te helpen. Helaas heeft WAMATA Rubya al lange tijd geen noemenswaardige sponsoring ontvangen; daarom is er weinig geld voor materiele steun, laat staan voor een salaris. Deze organisatie wordt dan ook staande gehouden door vrijwilligers. Vrijwilligers die zelf al veel moeite moeten doen om rond te komen en vaak zelf getroffen zijn door HIV/AIDS.
WAMATA zorgt in opzet voor zowel mentale als materiele steun (counselling, juridische hulp, eten, kleding, schooluniformen etc), al is dus van materiele steun op dit moment niet te spreken.

We zijn vorige week maandag met 1 van de vrijwilligers bij zo'n 18 families op bezoek geweest. De clienten van WAMATA wonen verspreid door de regio hier, met als resultaat een wandeling van zo'n 9,5 uur; we waren echt kapot na terugkomst maar het was het meer dan waard. Nog niet hadden we het leven van de doorsnee Tanzaniaan van zo dichtbij gezien.
En dan zie je pas echt wat armoede is: gezinnen met wel 8 kinderen die leven op een oppervlakte niet groter dan mijn kamertje in Groningen, een lekkend dak boven hun hoofd; een soort van bed om met z'n 4en in te slapen, wat stro op de grond; daaromheen een shamba (stukje land) waar alleen wat bananenbomen op staan, de bron van inkomsten; als je geluk hebt een kip of 2, we hebben een enkele geit gespot, en verder helemaal niks......

Vaak zijn meerdere leden uit deze gezinnen getroffen door AIDS. Medicatie wordt gratis door het ziekenhuis verstrekt, maar nu zagen we ook wat een onderneming het voor die mensen moet zijn om elke maand daarvoor naar Rubya af te reizen. Zo'n tocht te voet kost zo de hele dag, daarbij is er dan geen tijd om te zorgen voor dat kleine beetje eten 'op tafel'...De mensen hier hebben vaak wel iets anders aan hun hoofd en juist daarom is het probleem van HIV/AIDS zo enorm groot.

Ondanks al deze ellende werden we overal met open armen ontvangen. Er werd ons meerdere malen verteld hoe welkom we waren en hoe erg de mensen het op prijs stelden dat we bij ze langs kwamen. En, zoals je zo vaak merkt bij de allerarmsten op deze wereld, niet een keer is ons om wat te eten of een beetje geld gevraagd. Het is echt niet te bevatten hoe deze mensen gewoon hun leven leiden (en lijden) zoals het hun gegeven is...en wat duurt een mensenleven dan godsgruwelijk lang...

Hier zal ik het bij laten, we wisten dat het leventje dat wij hier hebben en dat we een beetje zien in het ziekenhuis niet het echte Afrika zou zijn, maar de werkelijkheid is echt hard aangekomen.

Wat een contrast met de heerlijke paasdagen afgelopen weekend. Het huis was vol vol vol met 6 andere co's uit Biharamulo (Reinou en Hilde), Sumve (oude bekenden Around en Jasper) en Sengerema (Bette en Edith), maar onwijs gezellig! Als toch wel heiden in Tanzania goed werk gedaan door het paasverhaal te lezen in de Bijbel en zondagochtend een bezoekje aan de kerk te brengen!
Maar verder natuurlijk 4 dagen lang het mooie Rubya laten zien, lange wandelingen gemaakt, heerlijk gegeten, veel spelletjes gedaan en natuurlijk de nodige Kili-biertjes weggezet.
Echt een feestje was het! En wel weer even wennen nu...die 'stilte' :)

Vandaag weer een klein beetje structuur na alle vakantiedagen van de afgelopen tijd. Leuke ronde op de female ward gelopen en daarna samen met Heleen 3 zalen op de kinderafdeling onder handen genomen...we waren al best een klein beetje dokter vonden we zelf!

En zo mag het best nog even duren, deze sabbatical! We zijn alweer over de helft van onze daktari-tijd...ongelofelijk.
Kan niet wachten om het, over 1,5 week alweer, aan papa, mama, Aal en Nyn te laten zien.

Veel liefs en tutaonana wiki kesho (tot volgende week)!

Ber